«نیکلاس نئوکلس آمبرسیز فایس فِرِنگ» در ۱۹ ژانویه سال ۱۹۲۹ متولد شد. وی استاد افتخاری مهندسی زلزله و عضو ارشد پژوهشی امپریال کالج لندن بود. آمبرسیز برای سال‌های طولانی به عنوان شخصیت برجسته و قدرت مطلق در مهندسی زلزله و زلزله‌شناسی در اروپا در نظر گرفته شد.

آمبرسیز، مهندسی مساحی و روستایی را در دانشگاه فنی ملی آتن به نام دیپلما در سال ۱۹۵۲ و سپس مهندسی عمران را در امپریال کالج در زمینه زمین‌شناسی خاک و مهندسی زلزله مطالعه کرد. او با پروفسور «آلک اسکمپتون» و «آلن بیشاپ» کار کرد و مدرک دکتری خود را در سال ۱۹۵۸ به دست آورد. عنوان پایان‌نامه او «پایداری لرزه‌ای سدهای خاکی» بود. او در سال ۱۹۵۸ به عنوان سخنران انتخاب شد و به عنوان خواننده در مهندسی زلزله در سال ۱۹۶۸ و استاد تمام مهندسی زلزله در سال ۱۹۷۴ منصوب شد.

در سال ۱۹۶۸، آمبرسیز «بخش مهندسی زلزله‌شناسی» (ESEE) را ( که اکنون قسمتی از بخش ژئوتکنیک است) در دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست امپریال کالج تاسیس کرد و به عنوان اولین رئیس این بخش از سال ۱۹۷۱ تا سال ۱۹۹۴ خدمت کرد تا اینکه بازنشست شد و مجددا به عنوان پژوهشگر ارشد تعیین شد. او کمیته ملی مهندسی زلزله بریتانیا را تاسیس کرد و اولین رئیس آن بود.

تحقیقات عمده او روی مهندسی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله ژئوتکنیک متمرکز بود. او در ارزیابی خطر زلزله، طراحی مقاوم سازه‌های ژئوتکنیکی در برابر زلزله (سدها و پی‌ها) و زلزله‌شناسی حرکت‌های شدید، کتاب‌هایی را به طور گسترده در این زمینه منتشر کرد (بیش از ۳۰۰ نشریه که چندین مقاله نیز در این مجلات بسیار مورد توجه قرار  گرفت) و خدمات مشاوره‌ای و ویرایش کار همکاران دیگر را در مجلات متعدد ارائه داد. وی یکی از بنیانگذاران مجله مهندسی زلزله و یکی از سازندگان اولیه انجمن اروپایی برای مهندسی زلزله بود.

وی عضو آکادمی سلطنتی مهندسی، آکادمی اروپا، آکادمی آتن و دارای مدال استادی تعدادی از جوامع آموخته اروپایی و انگلیسی بود. آمبرسیز در سال ۱۹۷۸ برای ارائه اولین سخنرانی «مالت- میلن» برای انجمن زلزله و دینامیک مهندسی عمران (SECED) و در سال ۲۰۰۴ برای ارائه سخنرانی ۴۴ام «رانکین» انجمن ژئوتکنیک بریتانیا با عنوان «مهندسی، زلزله‌شناسی و مکانیک خاک» دعوت شد.

در سال ۲۰۰۵، او مدال «هری فیلدینگ رید» انجمن زلزله‌شناسی آمریکا را دریافت کرد. این مدال، بالاترین افتخار به دست آمده به وسیله SSA است و بیش از یک بار در سال برای کمک‌های برجسته در زمینه زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله ارائه نمی‌شود. قبل از او، «چارلز ریشتر» و «آلین کرنل» موفق به دریافت این جایزه شده بودند.

انجمن اروپایی مهندسی زلزله «جایزه سخنرانی ممتاز پروفسور نیکلاس آمبرسیز» در کمک بزرگ او در زمینه مهندسی زلزله  را به رسمیت شناخته است. در چهاردهمین کنفرانس جهانی مهندسی زلزله که در سال ۲۰۰۸ در پکن برگزار شد، به عنوان یکی از ۱۳ افسانه فیلد، Legends of the Field 13 (تنها اروپایی در فهرست) انتخاب شد. فقط ۵ نفر از افراد زنده، این امتیاز نادر را دریافت کردند که به ترتیب حروف الفبا عبارتند از: «نیکلاس آمبرسیز»، «ری وی کلوف»، «جرج وی هونسر» «توماس پولای» و «جوزف پنزین».

وی پس از زلزله ۱۰ شهریور ۱۳۴۱ (۱۹۶۲ میلادی) بویین زهرا به ایران آمد و به بررسی آن زلزله پرداخت. او از دهه ۶۰ تا دهه ۹۰ میلادی، استاد راهنمای دانشجویان مختلف از جمله دانشجویان ایرانی بود که بعضی از آنها را تشویق کرد به عنوان تز دکترای خود، روی موضوع تاریخ و کاتالوگ زمین لرزه‌های ایران کار کنند. مجموعه این پژوهش در قالب کتابی به نام «A History of Persian Earthquakes» توسط او و همکارش به نام «چارلز ملویل» استاد تاریخ ایران و عرب در دانشگاه کمبریج در سال ۱۹۸۲ منتشر شد.

وی در باره ایران پژوهش‌های دیگری نیز انجام داده است. او جزو اولین گروهی بود که در سال ۱۳۵۳ (۱۹۷۴ میلادی) از سوی سازمان ملل برای پی‌ریزی بررسی‌های لرزه‌خیزی و لرزه زمین ساخت در سازمان زمین‌شناسی کشور به ایران آمدند و به همراه پروفسور «میلان آرسوفسکی» و استاد «جان چالنکو» بررسی‌های لرزه‌خیزی و خطر زمین‌لرزه را با بررسی منطقه تهران و رشته کوه‌های البرز و با همراهی دکتر «مانویل بربریان» آغاز کرد.

همچنین وی بر حسب رخداد زمین‌لرزه‌های مختلف (مانند زمین‌لرزه‌های ۱۳۴۷ دشت بیاض و فردوس و ۱۳۵۱ قیر کارزین در استان فارس) و بررسی تفصیلی زلزله‌های گذشته مانند زمین‌لرزه ۲۳ بهمن ماه ۱۳۳۱ ترود که به همراه مهندس «علی اکبر معین‌فر» در سال ۱۳۵۲ به بررسی آن پرداختند.

بررسی تخصصی و تهیه گزارش فنی توسط آمبرسیز و همکارانش با حمایت سازمان یونسکو با همکاری دانشگاه امپریال کالج لندن و سازمان برنامه و بودجه ایران، روی زلزله‌های مخرب فلات ایران از جمله دیگر فعالیت‌های اوست.

وی در ۲۸ دسامبر سال ۲۰۱۲ چشم از جهان فروبست.

منبع: Wikipedia ،iiiwe

تهیه‌کننده و مترجم: محبوبه پوریوسفی