در این روش برای محاسبه‌ی تغییر شکل سازه‌ها از اصل بقای انرژی می‌توان استفاده نمود.

برای این منظور ابتدا با توجه به روابط به دست آمده، انرژی کرنشی داخلی عضو حساب می شود. سپس با مساوی قرار دادن این انرژی با کار خارجی انجام شده توسط بارای وارده، رابطه ای به دست می آید که تغییر مکان عضو در امتداد بار وارده را به دست می دهد. از این روش مستقیم در حالاتی می‌توان استفاده نمود که فقط یک بار بر عضو تاثیر داشته باشد.

در این روش فرض می‌نماییم که بار های خارجی به طور تدریجی بر عضو وارد می‌شوند.

این بدان معنی است که وقتی یک نیرو یا لنگر پیچشی بر عضوی وارد می‌شود، اثر کامل آن در روی مصالح به طور تدریجی از صفر شروع می‌شود تا به مقدار نهایی برسد. بنابراین کار خارجی برابر است با حاصل ضرب نصف نیروی کل در تغییر مکان امتداد آن.

باید توجه داشت که چون کار خارجی مساوی انرژی کرنشی داخلی می‌باشد، انرژی کرنشی داخلی را می‌توان از تغییر مکان عضوی که بار بر آن اعمال شده نیز بهدست آورد.

مثالی در این زمینه:

برای تعیین تغییر مکان انتهای آزاد یک میله‌ی الاستیک با سطح مقطع ثابت A و طول L در اثر نیروی محوری p که بر انتهای آزاد آن وارد می‌گردد خواهیم داشت:

کار خارجی اگر p به طور تدریجی وارد شود:

∆ تغییر مکان انتهای آزاد میله می‌باشد.انرژی کرنشی داخلی میله برابر است با:

 از تساوی کار خارجی با انرژی کرنشی داخلی داریم:

مرجع: کتاب تحلیل سازه‌ها، مولفین: اخوان لیل‌آبادی، شاپور طاحونی