آسانسور وسیله‌ی جا به‌جایی و انتقال اشخاص و وسایل سنگین از پایین به بالا و بالعکس است. حرکت آسانسور به صورت قائم و بر روی یک محور است. طبق ضوابط و مقررات ساختمان‌سازی، کلیه‌ی ساختمان‌هایی که ارتفاع آن‌ها از سطح گذر، 15 متر به بالا و یا 5 طبقه باشد، باید برای آن‌ها به تعداد لازم (بر اساس زیر بنا یا تعداد افراد استفاده‌کننده از ساختمان) آسانسور پیش‌بینی شود. نیروی محرکه‌ی آسانسور را یک الکتروموتور تامین می‌کند که آسانسور را به وسیله‌ی سیم بکسل به حرکت در می‌آورد. برای اینکه به نیروی کمتری جهت حرکت آسانسور نیاز باشد از یک وزنه تعادل در پشت یا کنار اتاقک آسانسور استفاده می‌شود.

به طور کلی آسانسور را می‌توان به دو نوع برای حمل اشخاص و برای حمل اشیا ( باربر) تقسیم‌بندی کرد. در یک ساختمان ممکن است یک نوع و در صورت نیاز هر دو نوع آسانسور اجرا شود.

حفره‌های آسانسور را معمولا در کنار ردیف پله‌ها احداث می‌کنند. در ته حفره یک چاهک به ارتفاع حداقل 150 سانتیمتر می‌سازند. کف و بدنه‌ی چاهک از بتن است و ضربه‌گیر‌های فنری یا روغنی را در کف آن تعبیه می‌کنند. در بالاترین قسمت حفره، اتاقکی برای نصب موتور احداث می‌شود که حداقل ارتفاع آن 180 سانتیمتر است. دیوار‌های حفره آسانسور باید مقاوم و جزئی از ساختمان باشند که بتن آرمه‌ی آن مناسب‌ترین نوع است.

در صورتی که از دیوار آجری استفاده شود چهار نبشی 10X 100X100 را در چهار گوشه‌ی چاهک به صورت عمودی نصب می‌کنند و نبشی‌ها را تا اتاقک بالا ادامه می‌دهند. آجر چینی با ملات ماسه سیمان انجام می‌شود و محل درها خالی می‌ماند. چاهک ته حفره و نیز اتاقک موثر باید از نور کافی مصنوعی برخوردار باشند و به اندازه‌ی کافی تهویه گردند.

ابعاد آسانسور

 معمولا کف اتاقک اسانسور به شکل‌های مربع و یا مستطیل می‌باشد. به طور کلی ابعاد اتاقک آسانسور بستگی به ظرفیت آن دارد. ظرفیت آسانسور یعنی تعداد نفرات و یا وزن اشخاص و اشیایی که آسانسور می‌تواند حمل کند. وزن هر شخص معمولا 75 تا 80 کیلوگرم و حداقل سطح آسانسور برای دو نفر 45/0 متر مربع در نظر گرفته می‌شود.

 منبع: عناصر و جزئیات ساختمانی، مولف: مهندس علی مختاریان