در اوایل دهه ۱۹۸۰، احمد رحیمیان یک جوان ایرانی با مدرک لیسانس مهندسی سازه از دانشگاه صنعتی شریف در تهران (MIT ایران)، هدف خود را برای ادامه تحصیلات و تبدیل شدن به مهندسی ماهر در خارج از مرزهای ایران ادامه داد.

سی سال بعد رحیمیان مدیر اجرایی WSP Cantor Seinuk که یک شرکت برجسته در مهندسی سازه است، شد. این شرکت در نیویورک تاسیس شده است و شعبه‌هایی از ان آن در پنج قاره وجود دارند. پروژه‌ها و استعدادهای او باعث شهرت جهانی وی شده است.

جایزه دستاورد‌های خاص AISC در سال ۲۰۰۷، جایزه Charles Panko در سال ۲۰۰۵ از سوی ASCE-CERF برای نوآوری‌هایش و جایزه برتر ENR بعنوان یکی از ۲۵ سازنده خلاق در سال ۲۰۰۳ به او تعلق گرفت. در سال ۲۰۱۱ نام او در لیست مهندسان سازه برتر درج شد. رحیمیان همچنین یک ثبت اختراع در ایالات متحده به دلیل طراحی ضد زلزله دارد.

رحیمیان در سال ۱۹۵۵ در تهران متولد شده و در همان شهر بزرگ شد. از آنجایی که او با هزاران کتاب در کتابخانه پدرش یزرگ شده بود، حتی درزمان جوانی هم همیشه به دنبال مطالعه بیشتر بود. در زمان کودکی اجزای رادیو و تلفن را از یکدیگر جدا می‌کرد تا ببیند آن ها چگونه کار می کنند و سعی داشت قبل از اینکه پدر و مادرش به خانه برسند آن‌ها را دوباره سرهم کند. با پیشرفت رحیمیان در مدرسه، او به سمت شاخه مهندسی تمایل پیدا کرد.
او می گوید:

در ایران بهترین شغل‌ها پزشکی و مهندسی بودند. من زمانی که به آمریکا آمدم و دیدم که مهندسان در اینجا بهترین نیستند شوکه شدم.

رحیمیان با وجود آن شوک، به خوبی خود را با زندگی جدید در آمریکا وفق داد و بهترین‌های هردو فرهنگ را پذیرفت.
رحیمیان در ادامه مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته مهندسی عمران از موسسه پلی تکنیک دانشگاه نیویورک در سال ۱۹۸۰ دریافت کرد. او مطالعات خود را در پلی تکنیک ادامه داد. رحیمیان پس از مدت کوتاهی در شرکت Irwin G.Cantor آغاز به کار کرد. در سال ۱۹۸۶ مدرک دکترای خود را از موسسه پلی تکنیک دانشگاه نیویورک دریافت کرد. عمده مطالعات وی در این مقطع برروی مهندسی زلزله تمرکز داشت.

رحیمیان در Cantor Seinuk، برروی مسائل دشوار کار می کرد که نیروهای طبیعی را تفسیر و آنالیز می کرد. اما نه تنها کار او بلکه رفتارش باعث شد که نردبان ترقی را بالا رود. او به سه خصلت معتقد است که همه مهندسان جوان را به کسب آن سه خصلت تشویق می‌کند: ۱) نقش خود را به خوبی ایفا کرده و عضوی از تیم باشید درست شبیه یک تیم ورزشی؛ ۲) کار را بدون توجه به اینکه چه کاری است، انجام دهید. و ۳) در یادگیری پرشور باشید. همیشه چیز جدیدی برای آموختن وجود دارد.

رحیمیان گفت که او از همکاران خود در Cantor Seinuk در سال های اول چیزهای زیادی آموخته است. او با آن ها به جلسات زیادی رفته و مستقیماً مشاهده کرد که چگونه تمامی مسائل و موقعیت ها را مدیریت می‌کردند.
او می گوید:

هنر برقراری ارتباط بسیار مهم است. بسیاری از مردم به آن توجه نمی‌کنند. مهندسی یک شغل خدماتی است و نمی‌توان با آن بصورت یک کالا برخورد کرد و در صورتی که غیر از این رفتار شود، شما در روزمرگی غرق خواهید شد.

مهندسی سازه نیز ترکیبی از علم و هنر است. مهندسان سازه خوب این موضوع را احساس کرده و با آن نفس می‌کشند. این موضوع فراتر از متون کتاب و خارج از علوم آکادمیکی است.
رحیمیان که استادیار دانشکده مهندسی عمران دانشگاه پلی تکنیک و دانشگاه معماری کوپر است، می‌گوید:

مهندسی سازه گرایشی عالی و لذت‌بخش است.

در هریک از پروژه‌های رحیمیان چالش‌های منحصر بفردی را برای ایجاد پیوند بین علم و هنر مطرح شده است. برج Torre Mayor در مکزیکوسیتی را در نظر بگیرید که یک برج اداری ۵۵ طبقه با ۱۲ طبقه پارکینگ و چهار طبقه زیرزمینی است. این پروژه در اوایل دهه ۱۹۹۰ و مدت کوتاهی پس از زلزله فاجعه بار سال ۱۹۸۵، در ناحیه‌ای که دارای خطر لرزه ای بالا بود، آغاز بکار کرد. سیستم سازه‌ای قاب‌های خمشی شکل‌پذیر و اعضای قطری بسیار بزرگ را با کمک سیستم میرایی اضافی استفاده کردند. این سیستم از جذب‌کننده‌های ارتعاش قدرتمندی استفاده می کند که در ابتدا برای صنعت دفاعی ایجاد شده بود اما بعد از فروپاشی اتحادیه جماهیر شوروی در پایان جنگ سرد تنزل رتبه پیدا کرد. Torre Mayor که در سال ۲۰۰۳ شروع به کار کرد و اولین ساختمان جدیدی بود که از تکنولوژی‌های بسیار پیشرفته در یک ناحیه با لرزه‌خیزی بالا از این روش منحصر بفرد استفاده کرد. Torre Mayor باوجود موقعیت لرزه‌خیز آن، یکی از ایمن‌ترین ساختمان‌های جهان است. آنقدر ایمن است که ساکنین آن حتی متوجه زلزله ای با شدت ۷٫۶ نشدند.

رحیمیان دارای ثبت اختراعی در ساخت سیستم‌های خرپایی کوپله دارای میراگر برای حفظ ساختمان‌ها در برابر زلزله است، همان سیستمی که در Torre Mayor استفاده شده است.
رحیمیان همچنین در پروژه‌ای که بلندترین ساختمان جهان است یعنی، برج Nakheel در دبی که ارتفاع بیش از یک کیلومتر (یا ۳۲۸۱ فوت) خواهد داشت، درگیر است. (این پروژه در حال حاضر بدلیل رکود اقتصادی متوقف شده است.) رحیمیان که سرپرست طراحی سازه‌ای این پروژه بود، ارتفاع چالش‌برانگیز این ساختمان را با ایجاد شکلی آیرودینامیک که خطرهای ناشی از تندبادهای محلی را حداقل می‌کرد، محاسبه کرد.
لیست پروژه‌هایی که رحیمیان در آن نقش دارد چندین صفحه بوده و آسمان‌خراش‌های شناخته شده در سرتاسر جهان مانند برج جهانی ترامپ، برج Orion، برج Hearst، استادیوم روباز Arthur Ashe در ایالات متحده و برج Bridge در لندن، را شامل می‌شود.
اما یک پروژه با مسئولیت رحیمیان وجود دارد که تاثیری عمیق بر روی او گذاشته است؛ برج آزادی جدید نیویورک که هم‌اکنون با نام رسمی مرکز تجارت جهانی (One World Trade Center) شناخته می‌شود. مرکز تجارت جهانی با ارتفاع ۱۷۷۶ فوت (که با توجه به دوره سال استقلال آمریکا مقدار قابل ملاحظه‌ای است)، دارای مساحت ناخالص ۳٫۵ میلیون فوت مربع است که شامل ۲٫۶ میلیون فوت مربع فضای اداری، فضاهای مناسب برای اجاره، یک سکوی بازدید، رستوران‌های جهانی و یک مناره منور به ارتفاع ۴۰۰ فوت است. مرکز یکتای تجارت جهانی که با عنوان 1WTC شناخته می‌شود، ساختمان اصلی مجتمع جدید مرکز تجارت جهانی در منطقه منهتن است.

رحیمیان می گوید:

مرکز یکتای تجارت جهانی همواره جایگاه ویژه‌ای در ذهن و قلب من خواهد داشت.

رحیمیان در پاسخ به این سوال که «ساختمان‌های آینده تا چه ارتفاعی بالا می‌روند، گفت:

مقاومت مصالح بطور قطع باید لحاظ شود اما صنعت همواره در حال تغییر است. محدودیت‌ها با مطالبه و خواسته‌های اجتماع و واقعیت‌های اقتصادی تنظیم خواهد شد. در هر صورت، مردم در آینده تمایل خواهند داشت که فقط سوار آسانسور شوند.

رحیمیان با وجود موفقیت‌های فراگیرش، همچنان شیفته شغل و پروژه‌های خود است.

علاقمندی‌های رحیمیان نیز محدود به آسمان‌خراش‌ها نیست؛ او به مطالعه علاقه زیادی دارد. او همچنین خلاقیت خود را درصورتی که وقت داشته باشد، با نقاشی پرورش می‌دهد. با اینکه ممکن است این موضوع در ابتدا تعجب‌برانگیز باشد اما وقتی بدانید که مادر وی یک معلم ریاضی و پدر او یک شاعر بودند، هیچ جای تعجبی ندارد.

مترجم: علی برزگر

منبع