جایگزینی "فلسفه طراحی بر اساس عملکرد" به جای " طراحی بر اساس مقاومت" نگرش به طراحی لرزه‌ای و نیز نحوه تحلیل و طراحی سازه را بطور بنیادین دگرگون ساخته است؛ از این رو مهندسان به استفاده از روش‌های غیرارتجاعی (استاتیکی یا دینامیکی)، در تحلیل سازه‌ها ترغیب شده‌اند.
مدل‌سازی مکانیکی ویژگی‌های مصالح و سازه بسیار پیچیده و به عوامل مختلفی بستگی دارد. در برخی موارد، کافی است که فرض نماییم رفتار سازه و یا مصالحی الاستیک است به طوریکه تغییر شکل آن برگشت‌پذیر بوده و نمودار تنش و کرنش خطی است.
اینچنین فرضیاده ساده کننده‌ای تنها برای محدوده‌های کوچک قابل قبول است و در حالت کلی باید روند واقعی اعمال شود و رفتار غیرارتجاعی سازه مانند تسلیم در حالت پلاستیک و یا شکست پلاستیکی در نظر گرفته شود.
روش‌های مختلفی برای محاسبه‌ی ظرفیت نهایی سازه با استفاده از تحلیل غیرخطی وجود دارد که در ادامه به سه مورد از آن ها اشاره می‌شود:

• محاسبه لحظه به لحظه (event to event): که تغییرات سازه‌ای به علت افزایش تدریجی مقدار بار مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.
• روش تعادل یا روش استاتیکی ( Equilibrium Method): که در آن یک حالت تعادل مجزا استاتیکی مستقیما به عنوان یک راه حل پیشنهاد می‌شود.
• روش انرژی جنبشی یا روش کار مجازی ( Kinematic Method or Virtual-Work Method): که در آن مکانیسم فروپاشی مستقیما بعنوان یک راه حل پیشنهاد می‌شود.

همچنین در محاسبه ظرفیت خمشی غیر ارتجاعی از فرضیات ساده کننده‌ای استفاده میشود که عبارتند از:

مقاطع صفحه‌ای به صورت صفحه‌ای باقی می‌مانند؛ اگرچه تغییر شکل‌ها کماکان به اندازه کافی برای ارضا این شرط کوچک هستند.

• اعضای سازه‌ای می‌بایست بصورت منشوری باشند و حداقل دارای یک محور تقارن به موازات راستای بارگذاری باشند.
• اعضا تحت خمش تک‌محوره ناشی از بارگذاری افزایشی منو تونیک می‌باشند.
• تغییر شکل‌های برشی قابل صرف‌نظر کردن می‌باشد.
• عضو فاقد ناپایداری (کمانش موضعی بال و جان و کمانش جانبی پیچشی) است
• اعضای سازه‌ای نباید تحت نیروهای محوری، برشی و پیچشی باشند.