نیکلای مارکف از معماران پیشروی آغاز قرن اخیر در ایران است. او در رشته معماری و سپس ادبیات فارسی از دانشگاه‌ سنت پترزبورگ فارغ التحصیل شد و به دلیل علاقه به ایران، پس‌ از پایان تحصیلات به‌ عنوان افسر روسیه تزاری به این کشور آمد. مارکف پس از انقلاب کبیر روسیه در ایران ماند و این کشور را به‌ عنوان وطن دوم خود برگزید و به حرفه معماری بازگشت.
مارکف‌ اولین دفتر کارش را در خیابان استانبول و سپس در خیابان‌های‌ فردوسی و ارباب جمشید دایر کرد و تا وقوع جنگ جهانی دوم فعالیت‌ پرثمری داشت.

از اسناد خانوادگی او می‌توان نتیجه گرفت در شهر تفلیس و در خانواده‌ای اعیان و صاحب منصب به دنیا آمده و بعد از پایان‌ تحصیلات متوسطه به دانشگاه سلطنتی سنت پترزبورگ رفته است. از این‌ رو می‌توان گفت جوانی مارکف در بخشی از جهان ایرانی، یعنی گرجستان سپری شده اما این دلیل کافی است تا پس از اتمام‌ تحصیل هنر و معماری به دانشکده خاورشناسی برود و زبان فارسی‌ فراگیرد؟ و یا اینکه بعد از وقوع جنگ جهانی اول و تغییر حکومت‌ روسیه تزاری، کسوت قزاقی خود را ترک کند و در ایران بماند و معماری پیشه کند؟

در کتاب «معماری نیکلای مارکف» و در بخش زندگی‌نامه به‌ حوادثی که به نوعی باعث شد مارکف به ایران بیاید و ماندگار شود اشاره شده و از ماندگاری او در دوران رضاخانی سخنی به میان نیامده‌ است. اولین کار مهم مارکف در سن ۲۴ سالگی، مدرسه البرز است‌ که در سال‌های ۱۳۰۳ و ۱۳۰۴ ساخته شده است. بنابراین ورود او به‌ عرصه معماری و طراحی و ساخت بناهای اموزشی دوران پهلوی‌ اول ارتباطی به قزاق بودنش در زمان کوتای رضاخان نداشته و نتیجه نگرش جدید به طراحی‌های قابل اجرا با توان ساخت و ساز ایران آن زمان می‌تواند باشد. اگر چه به ویژگی‌های طراحی مارکف در بخش ویژه آن پرداخته می‌شود، اما نباید به تأثیر سه عامل مهاجرت، تحصیلبات آکادمیک و نظامیگری در شکل‌گیری شخصیت حرفه‌ای‌ او از بررسی زندگی‌نامه‌اش حاصل می‌شود، بی‌توجه بود.
مهاجرت از گرجستان به روسیه و اقامت در ایران باعث ته نشین شدن‌ روحیه انطباق‌پذیری و التقاط هنر ایرانی در نگاه معمارانه مارکف‌ می‌شود. اگر سن پترزبورگ آن عصر را یکی از مراکز مدرنیته یا گرایش به مدرن شدن غربی بدانیم و تهران را شهری تصور کنیم‌ که نشانه‌های تجسمی تفکر تجدد در آن وجود نداشت یا به شدت‌ اندک بود، گرجستان می‌تواند پلی بین دو دنیای نو و کهنه یا مثلا غرب و شرق آن سال‌ها باشد. «فضای بینابینی که تقریبا تا صفویه‌ ایران در جهان سمبل آن بود؛ سمبل کشوری بین دو نگاه اصلی‌ شرق سنت‌گرا وغرب تجدد خواه. از طرف دیگر در برابر انتقال دانش‌ معماری سینه به سینه و استاد و شاگردی که در اواخر دوران قاجار در ایران رواج داشت، مارکف دانش آموخته آکادمی هنر و معماری بود و می‌دانست چگونه ذهن هنری خود را در طراحی آزاد بگذارد و از عقل‌ سازنده‌اش در زمان معماری و ساخت بنا بهره مناسبی داشته باشد. مارکف از راه مشاهده آثار برجسته معماری ایران به درک زیبایی از طریق فضای هندسی می‌رسد، و همچنین با حضور در آکادمی معماری‌ سنت پترزبورگ اصول تناسبات عددی زیبایی‌شناسی هنر غرب را فرا می‌گیرد. باید به این دو ویژگی نظم در برنامه‌ریزی و وقت در اجرای‌ آموزش‌های نظامی را اضافه کنیم تا دریابیم مارکف با چه توانایی‌هایی‌ توانسته نقطه عطفی در معماری دوران تحول ایران به وجود آورد.