تحلیل دینامیکی افزاینده، IDA، روشی است که طی آن شدت مقیاس شده یک رکورد زلزله که منجر به نقض یک یا چند حالت حدی تعریف شده در سازه مورد نظر می‌شود، به روش افزایش تدریجی ضریب مقیاس زلزله و تعیین پاسخ سازه در برابر زلزله مقیاس شده بدست می‌آید.

شدت لرزه‌ای متناظر با وقوع یک حالت حدی تابعی از رکورد زلزله انتخابی است و به منظور انعکاس عدم قطعیت متناظر با محتوای فرکانسی زمین‌لرزه، فرایند IDA برای چندین رکورد مختلف تکرار می‌شود و به مقادیر شدت بدست آمده از اعمال رکوردهای مختلف یک توزیع احتمالاتی برازش داده می‌شود. به این منحنی احتمالاتی که عموما از نوع لوگ-نرمال است منحنی شکنندگی (fragility curve) گفته می‌شود.

گسترش كاربرد روش تحليل استاتيكی غير خطی در طراحی عملكردی سازه‌ها باعث بوجود آمدن یک ايده نو در بكارگيری آناليز ديناميكی تاريخچه زمانی غير خطی شده است. اين روش كه به عنوان روش تحليل ديناميكی افزايشی (IDA) معرفی شده، یک روش پارامتریک است كه اخيرا به منظور تخمين عملكرد لرزه‌ای سازه‌ها بوجود آمده است. اين روش شامل اثر دادن یک يا چند ركورد زمين‌لرزه بر روی سازه است، كه هر یک از اين ركوردها تا رسيدن به یک شدت خاصی مقياس شده‌اند. 

تحلیل دینامیکی فزاینده IDA، یک روش تحلیل لرزه‌ای سازه‌ها و بر اساس عملکرد می‌باشد که رفتار سازه را در طیف وسیعی از شدت‌های مختلف زلزله بیان می‌کند. همانگونه که می‌دانیم این روش با توجه به اینکه رفتار مصالح را غیر خطی در نظر می‌گیرد و نیز ماهیت دینامیکی دارد لذا در مقایسه با روش‌های استاتیکی مانند تحلیل استاتیکی خطی بار افزون (پوش اور) و روش‌های خطی مانند تحلیل دینامیکی طیفی دقیق‌ترین روش در تخین رفتار سازه‌ها است.

اما منحنی IDA با یک رکورد نمی‌تواند رفتار سازه را برای حوادث آینده به طور کامل بیان کند. از آنجا که پاسخ تحلیل‌های غیر خطی و IDA می‌تواند به شدت به تعداد و مشخصات دینامیکی رکورد‌های انتخابی وابسته بوده و پاسخ‌ها از یک رکورد به رکورد دیگر به شدت تغییر می‌کند، لذا تعداد کافی از رکودها برای پوشش تمام نواحی پاسخ‌ها مورد نیاز است. در نتیجه مجبوریم که مدل سازه‌ای را برای مجموعه‌ای از رکوردهای زمین‌لرزه تحلیل کنیم.